تکنیک را می‌توان با نگاه به بازی رونالدو تعریف کرد؛ نه فقط در حرکات پا به توپ و دریبل ‏زدن، بلکه در شوت‌های بیرون پا و نوک پا و دیگر تکنیک هایی که یک بازیکن کامل به آنها ‏نیاز دارد.‏ سبکی که کریس رونالدو بازی می‌کند؛ یا فرگوسن از او می‌خواهد، یک نوآوری در دنیای ‏مستطیل سبز به حساب می‌آید. او یک هافبک است ولی به واقع در تیم منچستر یونایتد ‏هیچ وظیفه یا پست خاصی برای او تعریف نشده. او به همان اندازه که وظیفه دارد گل ‏بزند، باید گل بسازد و همانقدر که باید دریبل کند، باید پاس بدهد.‏ حرکات او با توپ، پر است از ریزه کاری‌های زیبا و با ظرافت؛ پا عوض کردن‌های او خین ‏نفوذ از کناره ها، پاس‌های چیپ ناگهانی پشت سر مدافعان، پاسهای عمقی دقیق در ‏شرایط ی که با بدنش وانمود می‌کند که قصد فرستادن توپ به سمتی دیگر دارد و ‏بسیاری از حرکات دیگر که او را تبدیل به بازیکنی کرده که مهار او یعنی مهار یک تیم. ‏ میانگین مسافت در بازی هایی که رونالدو ۹۰ دقیقه در زمین است به ۱۱ کیلومتر ‏میرسد. البته در بسیاری از بازی‌ها حتی تا ۱۳ کیلومتر هم می‌دود.‏

اگر در بازی توپ به پایش بیفتد می‌شود حدس زد که تیمش یک شانس گلزنی بدست ‏خواهد آورد. اما نمی‌توان پیش بینی کرد که می‌خواهد خودش گل بزند یا اینکه قصد دارد ‏گل بسازد. اما در نهایت بهترین راه را انتخاب می‌کند.‏ شاید در رابطه با روبرتو کارلوس و شان رایت فیلیپس و دیگر بازیکنان پر سرعت، رونالدو ‏سرعت زیادی نداشته باشد؛ اما سرعت عمل او و قدرت تصمیم گیری اش در یک آن باعث ‏شده که او بهترین انتخاب‌ها را در آن لحظه داشته باشد.‏او از قدرت پا به توپ خوبی برخوبردار است.در کل او با زیکن حرفه‌ای ومحبوبی است 

وارث شماره 7 طلایی

جورج بست اولین کسی بود که به شماره ۷ منچستر معنا داد. دیگر پشت پیراهن هر کسی ‏عدد ۷ دیده نمی‌شد. جالب اینکه او تنها کسی بود که قبل از رونالدو توپ طلایی را برده ‏بود. بعد از بست نوبت رسید به نام‌های بزرگ دیگری نظیر: برایان رابسون، اریک کانتونا و ‏دیوید بکهام. وقتی فرگوسن بکهام را عملاً از الدترافورد اخراج کرد، شماره ۷ را به کریستیانو ‏رونالدو، بازیکن نوجوان و تازه وارد تیمش داد. خیلی‌ها آن زمان فکر کردند فرگوسن با این ‏کار می‌خواهد بکهام را در الترافورد از یادها بیرون ببرد

‏رونالدو در ۱۶ سالگی به عضویت تیم اسپورتینگ لیسبون درآمد. او آنقدر خوب بازی می‌کرد ‏که در سال ۲۰۰۱ و با ۱۶ سال سن به تیم بزرگ سال اسپورتینگ را یافت. تابستان سال ۲۰۰۳ –وقتی او تنها ۱۸ سال داشت- برای اردوی تابستانی با تیمش به آمریکا رفته بود؛ او ‏در بازی دوستانه با منچستر خوب بازی کرد و فرگوسن را وادار کرد تا بگوید: «من این پسر ‏را می خواهم.» همان سال با حدود ۱۲ میلیون پوند به باشگاه منچستر یونایتد پیوست.‏

او به خوبی می‌دانست که کار با مربی بزرگی چون فرگوسن عالی‌ترین عامل موفقیتش بوده ‏است. و همچنین به یاد دارد که وقتی سال اولش را در منچستر می‌گذراند؛ یک مربی ‏سختگیر و حامی بزرگ چون فرگوسن داشت.‏

رونالدو روز به روز رشد می‌کرد و بزرگتر می‌شد اما نمی‌توان نقش بازوبند کاپیتانی را ‏روی بازوی این بازیکن در تیم ملی پرتغال و در تجلی نبوغ این بازیکن انکار کرد. بعد از ‏خداحافظی فیگو درجام جهانی فوتبال ۲۰۰۶ لوییس فیلیپه اسکولاری بازوبند کاپیتانی را به او ‏داد؛ و کریستیانو رونالدو عصر جدیدی را با پیراهن تیم ملی کشورش آغاز کرد. او در ‏مسابقات مقدماتی یورو ۲۰۰۸ بازی‌های بسیار خوبی را از خود به نمایش گذاشت؛ ‏هرچند بازی‌ها در مرحله نهایی آن رقابتها به چشم نیامدند. رسیدن بازوبند کاپیتانی به او ‏درست یک روز پس از تولد ۲۰ سالگی اش بود و این اتفاق جالب در زندگی رونالدو به ‏شمار می‌رود.

کارلوس سیلوا –رئیس وقت فدراسیون فوتبال پرتغال- ۲ روز پیش از مرگش ‏از اسکولاری خواسته بود که رونالدو را به عنوان کاپیتان معرف کند.